Thibaut jest cenionym w świecie dyrygentem orkiestry symfonicznej. Po wizycie w gabinecie lekarskim mężczyzna dowiaduje się, że jest chory na białaczkę i pilnie potrzebuje dawcy szpiku. Jego dotychczasowe życie staje na głowie, zwłaszcza że pojawia się jeszcze jedna ważna okoliczność. W trakcie testu DNA okazuje się, że bohater został adoptowany i ma biologicznego brata. Jest nim Jimmy, pracownik stołówki w Lille, robotniczym mieście w północnej Francji. Bohaterów dzieli niemal wszystko – poza więzami krwi i miłością do muzyki. Okazuje się bowiem, że nowo poznany brat gra na puzonie w lokalnej orkiestrze marszowej. Ich spotkanie, początkowo pełne napięć, przeradza się w głęboką braterską więź, zwłaszcza gdy Thibaut przejmie rolę dyrygenta orkiestry Jimmy’ego, chcąc pomóc jej wygrać regionalny konkurs.

29 stycznia 2024 roku Wolontariusze Czerwonego Półksiężyca otrzymują zgłoszenie alarmowe. Sześcioletnia dziewczynka jest uwięziona w samochodzie pod ostrzałem w Strefie Gazy i błaga o ratunek. Starając się utrzymać z nią łączność, robią wszystko, co w ich mocy, aby wysłać do niej karetkę. Dziewczynka nazywała się Hind Rajab.

Trzydziestoletnia Cécile (Juliette Armanet) to ceniona szefowa kuchni, która stoi u progu spełnienia marzenia, jakim jest otwarcie własnej restauracji. Problemy zdrowotne ojca, Gérarda (François Rollin), zmuszają ją jednak do odłożenia planów i powrotu do rodzinnego miasteczka.W tym miejscu czas płynie zupełnie inaczej niż w paryskiej metropolii, pozwalając jej przemyśleć życiowe wybory i zastanowić się nad tym, jak chciałaby, żeby wyglądała jej najbliższa przyszłość. Do Cécile wracają młodzieńcze wspomnienia, zwłaszcza gdy odnawia znajomość ze swoją dawną miłością Raphaëlem (Bastien Bouillon).

Małżeństwo z kilkuletnią córką wraca wieczorem do domu, ale awaria samochodu zmusza ich do udania się do warsztatu. Jeden z mechaników proponuje pomoc. Drugi, przyglądający się z oddali Vahid (Vahid Mobasheri), rozpoznaje w kliencie komisarza irańskiej policji, który torturował go w trakcie przesłuchań po antyrządowych protestach. Vahid ciągle utyka, a przez ból pleców i uszkodzone nerki porusza się z nieukrywanym trudem. Wierzy, że nie skrzywdziłby muchy, ale czy żądza zemsty nie okaże się silniejsza?

Nagrodzony Złotym Lwem tegorocznego festiwalu filmowego w Wenecji precyzyjnie skomponowany tryptyk filmowy. Trzy historie podejmujące temat relacji między dojrzałymi dziećmi, a ich rodzicami, od których się oddaliły, a także między rodzeństwem. Każdy z trzech rozdziałów rozgrywa się współcześnie, w innym kraju: FATHER – w północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych, MOTHER – w Dublinie, a SISTER BROTHER – w Paryżu. Film Jarmuscha stanowi zbiór subtelnych, spokojnych, pozbawionych osądu portretów ludzkich charakterów. To komedia, w której przeplatają się nuty melancholii. Sam reżyser tak mówi o swoim najnowszym filmie: FATHER MOTHER SISTER BROTHER to w pewnym sensie zaprzeczenie kina akcji. Jego wyciszony styl został świadomie ukształtowany po to, by pozwolić widzowi dostrzec drobne szczegóły – niczym starannie ułożone trzy kompozycje kwiatowe. Współpraca z wybitnymi operatorami Frederickiem Elmesem i Yorickiem Le Saux, znakomitym montażystą Affonso Gonçalvesem oraz innymi stałymi współpracownikami pozwoliła nam wynieść to, co początkowo istniało jedynie jako słowa na kartce papieru do rangi czystego kina.