Ich czworo to jeden z najpopularniejszych dramatów Gabrieli Zapolskiej, który swoją premierę miał w 1907 roku. Sama autorka określiła swoje dzieło mianem „tragedii ludzi głupich w III aktach”. Sztukę otwiera sekwencja, w której oglądamy pełne ciepła obrazki z wigilijnego wieczoru, w którym uczestniczą główni bohaterowie: Mąż, Żona i Dziecko. To jednak tylko wizualizacja dziecięcych marzeń i fantazji. Rzeczywistość jest od tego sielankowego obrazu bardzo daleka. Ojciec dziewczynki jest sfrustrowany i zmęczony, nie ma siły, ani ochoty, aby walczyć o dobro rodziny. Jego żona, uosobienie głupoty, poszukując dodatkowych wrażeń, wdaje się w bezsensowny i pozbawiony perspektyw romans z niejakim Fedyckim – manipulantem i człowiekiem pozbawionym zasad. Postępujący rozpad więzi rodzinnych obserwuje panna Mania, na pozór dobra dusza i sprzymierzeniec rodziny, a w rzeczywistości wyrachowana osoba, która po cichu liczy na to, że może z tego stanu rzeczy odnieść korzyści. Dramat Zapolskiej to studium upadku więzi międzyludzkich, a także słabości poszczególnych bohaterów, które pchają ich ku katastrofie.
Ich czworo
